Աստղ Կիրակոսյան
Ինչ էլ գրում եմ, ես ինքնարտահայտվում եմ: Ամեն տողը սիրում, պաշտում, ինչու չէ, արտասվում եմ: Ես ո´չ ուզում եմ կրկնեմ, ո´չ էլ լիովին ուրիշ բան ճռճռամ, որը ինձնից դուրս կլինի: Բայց... ես հոգնում եմ դատարկ մարդկանցից, երբեմն ինքս ինձնից: Ես տանել չեմ կարողանում դժգոհությունը, բայց շատ հաճախ ձեր առաջ` «Գրապտույտում» ու կյանքում ես դժգոհում եմ : Կաթիլը սելավ տեսնելով է մեծանում: Էդ ձգտումը իմն էր ու այժմ էլ կա: Բայց դադարել եմ նրանից խոսել, որ վերջակետները չսահմանափակեն նախադասություններս: Ու, թե մյուսները կվախենան ընկնելուց, ես կսպասեմ հաջորդ թռիչքին... Ուշանում եմ թռիչքից, երբեմն նաև սայթաքում եմ ու ինչպիսի արագությամբ, որ աստիճաններ էի բարձրանում, նույնքան արագ գլորվում եմ ցած: Բայց այն գործը, որի վրա դողացել ու փշաքաղվել եմ` սայթաքումներիցս շատ եմ հիշելու: Խնդիրն այլ է: Շատ են ինձ փնովողները, ու թարսի պես ես իրենց շատ եմ սիրում: Ամեն ծուռ խոսք ավելի բարձր եմ գնահատում, քան քաղցրը: Հարցն այն չէ, թե ինչ կոշիկ ես հագնում, հարցը այն է, թե այդ կոշիկներով ինչպես ես քայլում: Գնացք չեմ, է...: Եթե գծերից, սահմաններից, անսահմաներից դուրս եմ գալիս, դա չի նշանակում, որ ճանապարհ չունեմ: Ավելացնելով` պակասեցնեմ որոշների սուտ ինքնավստահությունը: Ձեզանից որոշները ինձնից նեղացած են, որովետև փորձել են կաշկանդել ինձ կամ մեկ ուրիշին: Ինձ պես աներեսին` գրողի տարածիս, ախր, դժվար է կոտրելն ու կաշկանդելը: Ոնց չեք հասկանում` եթե ես հետևեմ ձեր կարծիքին, ես կդոփեմ նույն տեղում, եթե ոչ, հետ կգնամ...:
Վերջում, մի բան պատմեմ: Ուրեմն, չեմ էլ հիշում, թե ինչն էր ինձ հունից հանել, բայց դպրոցի միջանցքներով արագ-արագ քայլելով քամի էի անում: Մեկ էլ մի սիրունիկ, շիկնած թուշիկներով աղջիկ մոտեցավ ու ժպիտը դեմքին ասաց.
- Դու գրո՞ղ ես:
Բարկացած էի ու ասացի,.
- Գրող ու սև ցավ եմ:
Հեռանում եմ: Երկու քայլ էլ չարած` ինձ հավաքեցի ու մեղավոր ետ դարձա.
- Դու ինձ կարդո՞ւմ ես:
Նայում է աչքերիս մեջ ու իմ նման նույնքան կտրուկ ասում է.
- Չէ՛:
Սկզբից տխրեցի, հետո, երբ պատմեցի կողքիններիս, ծիծաղեցին: Ես էլ ծիծաղեցի...
Write a comment