Աստղ Կիրակոսյան
Գիտես... Այնքան երջանիկ եմ, որ իմ անհոգությունը քո ուժեղ ձեռքերում է: Հավատա՛ ամեն աղոթքս սկսվում և վերջանում է քո ժպիտով: Ես վստահ եմ քո ամեն քայլն անցնում է ճժգրտությամբ և ամեն սրտի զարկն սիրով է օծված: Երբեմն մտքերով քեզ հետ եմ: Քո հետ քայլում եմ նույն ճանապարհով: ԵՎ, որքան անուշ է Ձեր ընկերությունը, որ փակել է թշնամու աչքերը: Աչքերը, որոնք ճանապարհին են ու, որ արտացոլում են երազանքներն անկատար: Ես հզոր եմ քո հզորությամբ և հպարտ եմ քո, իսկ հպարտությամբ: Պատկերացնում եմ կարոտի սելավները, որ ձեր տան տանիքին են թափվում: Ու որքան անուշ են ժպիտները լի բարությամբ ու խաղաղությամբ, որ ամեն վայրկյան օրհնում են սահմանները:
ԵՎ մի զինվոր տեսնելով, որ ոչ ոք չկա կողքին, մեծ սիրտը լցված սկսեց միայնակ, միայնակ խոսել իր մոր հետ: Մայրը միանգամից տեղից վեր կացավ, անհասկանալի ժպտաց: Որքան անուշ են ժպիտները...:
Սիրով՝ Աստղ Կիրակոսյան:
Write a comment