Նամակ զինվորին

 

Աստղ Կիրակոսյան 

    Գիտես... Այնքան երջանիկ  եմ, որ իմ անհոգությունը քո ուժեղ ձեռքերում է: Հավատա՛ ամեն աղոթքս սկսվում և վերջանում է քո ժպիտով: Ես վստահ եմ քո ամեն քայլն անցնում է ճժգրտությամբ և ամեն սրտի զարկն սիրով է օծված: Երբեմն մտքերով քեզ հետ եմ: Քո հետ քայլում եմ նույն ճանապարհով:   ԵՎ, որքան անուշ է Ձեր ընկերությունը, որ փակել է թշնամու աչքերը: Աչքերը, որոնք ճանապարհին են ու, որ արտացոլում են  երազանքներն  անկատար: Ես հզոր եմ քո հզորությամբ և հպարտ եմ քո, իսկ հպարտությամբ: Պատկերացնում եմ կարոտի սելավները, որ ձեր տան տանիքին են թափվում: Ու որքան անուշ են ժպիտները լի բարությամբ ու խաղաղությամբ, որ ամեն վայրկյան օրհնում են սահմանները:

     ԵՎ մի զինվոր տեսնելով, որ ոչ ոք չկա կողքին, մեծ սիրտը լցված սկսեց միայնակ, միայնակ խոսել իր մոր հետ: Մայրը միանգամից տեղից վեր կացավ, անհասկանալի ժպտաց: Որքան անուշ են ժպիտները...: 

 Սիրով՝  Աստղ Կիրակոսյան: 

Write a comment

Comments: 0