Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
10-2
Գիշերվա լռության շերտերում դու նստած անունդ էիր ստորագրում: ԵՎ որքա՞ն կարող էիր հոգիդ արթուն պահել, միայն նրա համար, որ ես արթուն քեզ երազեմ: Տասներկու ժամը ի՞նչ է, երբ դու չկաս: Հեշտություն է , բայց քեզ հետ ժամերն մեղավոր են հեռանում: Լռում ենք, բայց ոչ խոհեմաբար ու արդարացի: Երկուսս էլ գիտակցելով, որ ելք չկա մի գաղտնի, անուղղելի ու աններելի զգացմունք թաղում ենք մեր այգիներում: Բայց գիտես ի՞նչ, մենք սխալ ենք քայլում: Ելք միշտ էլ կա, ուղղակի վախն է ետ պահում իդեալական լինելուց:
ԵՎ էլի ու էլի, ինչ-ոչ մեկը տխուր, ինչ-որ մեկը գունատ, փողոցում դատարկ, տխուր-տխուր ալեկոծվում են մի բուռ ծովի ալիքների պես: Պատճառն վախն էր, որը մեծ աշխարհներից մեզ ետ էր պահում: Երկու նման ալիքներ, այնքան խոսքեր ունեին իրար նվիրելու: Ու երբ ճժգրտությամբ ճանապարհները խաչվեցին, հանդիպումը կայացավ միամիտ, անակընկալ ու ցանկալի... Միևնույն է երկուսն էլ լռեցին ու սուտ խոսքս, որ ստիպված լռեցին:
Լռություն է: Խորունկ: Խորհրդավոր:
Ամե՜ն ինչ է լռել: Եվ լռել է այնպես,
Ինչպես բառարանում բառն է լռում:
Պ.Սևակ
Անջատում
Write a comment