Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
10-2
Ո՛չ առաջին օրն էր, ո՛չ էլ վերջին: Որքա՜ն մեծ ցավ կար ներսում: Ատամներս ամուր սխմելուն պես մարմինս փշաքաղվեց: Շունչս պահեցի, փոխարենը մտքերս օդ դարձան: Ճիշտ կլինի մտածել, որ, եթե ես երկար մթքերովս շնչէի կխեղդվեի: Կխեղդվե՜ի, կխեղդվեի... Խեղդվում եմ: Խեղդվու եմ ամեն մտքի ծայրին նստած մարդու ձեռքերով: Որովհետև ամենքը չէ սովոր բարին ապրել:
Կարելի է մտածել կյանքի ճամփեքին ձյուն է գալսի, ամեն քայլի հետքը մնում է: ԵՎ ստորություն կթվա դրանց ուշադրություն չդարձնելը: Թեկուզ ծուռ հետքն ունի իր ուղիղ խորհուրդն ու իմաստը:
Գլուխս պտտվեց: Էլի օդը շատ է թվում, ինչպես մտքերն, որ օդից թանկ են: ԵՎ ամեն բան տանը տեղավորը դժվար է, բաներ կան, որոնք տեղ չունեն դարակներում:
Write a comment