Չանեք այսպիսի բան

Վազելով գնում էի կանգառ սպասելու երթուղայինին, որը ինչպես միշտ մոտ 15րոպե պետք է սպասեցներ ինձ սառը կանգառում երբևե ես հասնեի այնտեղ: Շնչակտուր հասա կանգառ քանի որ սրտիցս մի զգացմունք էր ոգևվորվել և հաղորդում էր ինձ, թե ուշանալու եմ: Կանգառում մենակ էի: Հեռախոսիս մարտկոցը նստել էր, բայց բախտս բերեց մոտս գիրք կար: Ձանձրույթը սպառելու ձև էր կարդալը: Բացեցի գիրքը, որը ճիշտ է այնդքան էլ հետաքրքիր չեր բայց միակ ձևն էր չձանձրանալու: Կարդում է և աչքիս տակով նայում անցնող գնացող երթուղայիններին նրանց նրա 74 թիվը ման գալով: Վերջապես 10 էջ կարդալուց հետո եկավ այդ ձանձրույթ պատճառող երթուղայինը: Նստում եմ դիմացը բարևելով վարորդին: Բացում եմ գիրքը քանի որ մինջև հասնեի իմ նպատակակետը մոտ 1ժամ կանցներ: Ցանկանում եմ կարդալ և վարորդը սկսում է իր կյանքից պատմել, ավելի ճիշտ իր թոռնիկի, ով իր նշելով <Իմ թայ էր>: Մի քանի կանգառ անցնելուց հետո դիմաց եկավ հետևը նստած մի աղջիկ: Նա ծամոն էր ծամում այնքան բարձր որ արդեն ցանկանում էի ասել <Մի քիչ կամաց ծամի>: Ստիպված էի անտեսել այդ տհաճ ձայնը քանի որ ամաչում էի ասել նրան ցանկացածս։ Ապա ուղակի ստացա իմ տեղը և բացելով դուռը հեռացա երթուղայինինց: Ճանապարհիս կեսինց իջնելուս պես տեսա հակառակ ուղղությամբ գնացող երթուղայինը։ Նստեցի և չմտածելով վերադարձա տուն։