Աստղ Կիրակոսյան
Ավագ դպրոց
10-1
Նա...
Գիտե՞ք` նա ով է...
Նա իմ իդեալն է: Հոգին մաքուր, չարից զատ, աչքերը խորը ու թափանցիկ: Ու իդեալական դարձավ այն պահից, երբ իդիալական կոչեց ինձ: Պահ էր...
Այնքան ինքնավստահ էր, բայց նույնքան նուրբ ու հաճելի:
Անցան օրեր: Ես իրեն ավելի լավ սկսեցի ճանաչել: Նրա ամեն մի բարև տալը հաճույք է: Մարդիկ կան, որոնց գրկելիս կամ իրենց հետ խոսելիս, հոգուդ բացերը լցվում են: Նա այդ մարդկանց կարճ ցուցակից էր: Նա իմ նկատմաբ շատ ուշադիր էր: Եվ դա էր պատճառը, որ ինձ աշխարհի կենտրոնն էի զգում, կարծես ամբողջ աշխարհի ուշադրության կենտրոնում լինեի: Ու աշխարհն իմը դարձավ: Նա դարձավ անձրև, անկանխատեսելի էր, գալուց չէր հարցնում, բայց որ գալիս էր, չէի էլ ուզում գնար:
Բայց շուտով ես հեռացա...
Աչքս ետ ճամփին էր, բայց ոտքերս տանում էին դեպի անորոշ ճամփա...
Ճի՞շտ էր, ի՞նչ էր, և ինչո՞ւ:
Որովհետև...
Վախեցա: Վախեցա իրենից.: Շատ էր իդեալական:
Write a comment
Անտուան Մելքոնյան (Saturday, 10 September 2016 02:03)
Զարմանահրաշ է... Այդքան բանը դու տեսել ես:
Ճիշտ է, իդելականից վախենալ է պետք, այն անիրական է և կարող է քեզ ներքաշել իր մեջ: Այդպես դու կկորցնես իրականը և կապրես նրա աշխարհում: Իդեալը մեզ ստեղծում է հրեշներ, որոնք ինքնասեր և գոռոզ մարդիկ են: Պետք է ձգտել լավին, բայց ոչ իդեալին:
Աստղ Կիրակոսյան (Saturday, 10 September 2016 03:11)
Սրամիտ Անտ ջա՜ն
Անտուան Մելքոնյան (Saturday, 10 September 2016 09:27)
Դե դա սրամտություն չի, դա անհատական կարծիք է: