Կաթիլը սելավ տեսնելով է մեծանում

Կկորչի փոքրիկ կաթիլը սելավի ժամանակ: Կկորչի անհետ ու նրա մասին ոչ ոք էլ չի հիշի: Կկոտրվի այն  փոքրիկ կաթիլի մեծ սիրտը, ուր իրականում տեղ էին գտնում այնպիսի քաղցրություններ, որոնք չկան մեծ կաթիլների սրտերում: Կաթիլը ուժեղ է իր մեծ սրտով, քանզի իրենից մեծն էլ, ամենամեծն էլ չունեն փոքերի սրտի քնքշությունը:

Մի անգամ փոքրիկ կաթիլի հասցեին հնչեցին սուր, կտրուկ անհիմն խոսքեր, կաթիլը լսելեց այդ խոսքերը ու իր երկար ճանապարհին  կանգ առավ: Փոքրիկի սիրտը կոտրվեց: Էլ ուժ չուներ քայլելու: Վաղեմի եռանդը, ա՜խ,  չկա էլ ոչ մի եռանդ: Անճարությունից սկսեց լաց լինել: Այնքան դառն էր արտասուքը փոքրիկ կաթիլի: Արտասունքը կաթիլներ են, որոնք գումարվելով փոքրիկ կաթիլին դարձրին մեծ: Արտասուքի շնորհիվ մեծացա՜վ, մեծացա՜վ: Հիմա կաթիլը մեծ է, մեծերից էլ մեծ, թեկուզ իր մեջ կոտրել են վաղեմի հզորություն վայելող մեծ սիրտը: Մեծ կաթիլներին ապացուցելու համար, որ ինքը կարող է, ունակ է ինչ-որ բանի՝ նա դեմ է դուրս գալիս սելավին: Գիտեք, չէ՞,  թեկուզ կաթիլը վստահ չէր իր ուժերի վրա, բայց, միևնույն է, դուրս եկավ սելավին դեմ: Միայն սելավին դեմ դուրս գալն էլ հերիք էր, որ մեծ կաթիլերը ապշեն ու գլուխները կախեն, փոշմանեն, որ կոտրեցին սիրտը կաթիլի: Կաթիլը նկատեց մեծ կաթիլների ներողություն խնդրող դեմքերը,  և սիրտը վերականգնվեց կրկին: Սելավը  տեսավ փոքր կաթիլի ոգու հզորությունը, սրտի ուժը,  աչքերում արտացոլված ծանր ու դառը մտքերը: Սելավը տեսավ, թողեց ու փախավ: Կաթիլը  առաջին անգամ, իրոք, երջանիկ էր: Երջանիկ էր, որ կարողացավ հաղթահարել  արցունքները, զգացմունքները, գտավ իր մեջ ուժ, որ պայքարի, պայքարեց ու հասավ իր ուզածին: Հասավ ու հոգու թեթևություն զգաց: Այս կյանքը դառն է առանց  մեծ կաթիլների ու սելավի: Առանց սելավի՝  փոքրիկ կաթիլները չեն տանջվի, չեն պայքարի ու ... չեն ստեղծի իրենց դրախտը: