Գոհար Հովհաննիսյան
Ավագ դպրոց
9-1 դասարան
Նկարի աղբյուրը՝ hocgioi.org
Մի սովորական օր էր, երկնքում լողում էր լուսինը։ Տղան նստել էր ծառին և տխուր նայում էր դեպի մայրամուտին անհետացող շողերին։ Շուրջը շատ լուռ էր։ Հանկարծ արևը չքացավ և քիչ հետո ավելի պարզ երևաց
լուսինը։ Տղան մի պահ հառեց իր հայացքը լուսնին, բայց ինչ որ բան ետ պահեց նրան այդ հաճույքից և նա նորից սկսեց դիտել արդեն չքացած արևի հետքերը ամպերի վրա։ Նա շատ տխուր էր և բոլորի կարծիքով պետք է
մենակ մնար իր մտքերի հետ։ Քիչ հեռու կար քաղաք, այն գիշերները ողողվում էր լույսով, ուրախությամբ և միայն պատնեշ էր հանդիսանում տղայի տխրությունը։ Անցան օրեր, բայց տղան չէր փոխվում։ Նորից երկնքում
լողում էր լուսինը։ Կաթնավուն լույսի մեջ ուրվագծվում էին լեռները։ Քամին շոյում էր տղայի դեմքը և քաղաքը կանչում էր բյուրավոր լույսերով։
Write a comment